Οδοιπορικό στην Αβάνα … Μέρος 1ο

Το παράξενο καλωσόρισμα σε μια διχασμένη αλλά όμορφη πολή

Η Αβάνα δεν μπορεί να παρουσιαστεί ,νομίζω,παρά μόνο με διαζευκτικά,ανάλογα με το πως την βλέπει κάποιος. Ρομαντική ή αφημένη σε μια άλλη εποχή , φτωχή ή υπερήφανη, σε αναμονή ή επανάσταση, ασφαλής ή αστυνομοκρατούμενη. Δεν έχω άλλο τρόπο παρά να θα παραθέσω, μόνο, καταστάσεις και εμπειρίες από μια χώρα που αξίζει να επισκεφτήτε το συντομότερο, καθώς κάθε χρόνος που περνάει τώρα πια, αναπόφευκτα την αλλάζει.

Φθάνοντας στην Αβάνα μας περίμεναν τρεις αρνητικές εκπλήξεις, οι δύο πρώτες στο αεροδρόμιο το οποίο δεν είναι μεγαλύτερο από της Θεσσαλονίκης. Προερχόμενοι από το Μεξικό διαπιστώσαμε ότι από την βαλίτσα μας έλειπε η κάμερα μας , ενώ στο αεροδρόμιο , αν και είχαμε συννενοηθεί δεν μας περίμενε κανείς! Η πτήση είχε καθυστέρηση τεσσάρων ωρών κι μάλλον ο άνθρωπός μας βαρέθηκε. Ξέρω ότι θα σκέφτεστε τουριστικούς οδηγούς, μετρό και λεωφορεία ή τουριστικές πληροφορίες που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν. Στην Κούβα είπαμε ότι είμαστε, ξεχάστε τα αυτά…

Χαριτωμένο COCO Ταξί

Έχοντας ένα τηλέφωνο επικοινωνίας και έναν από την παρέα που μιλούσε Ισπανικά αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Πριν από το τηλεφώνημα έπρεπε να αλλάξουμε νόμισμα αφού το τηλέφωνο λειτουργούσε με κέρματα ,για χρήση κινητού ούτε λόγος καθώς είναι πανάκριβο. Η χρέωση ξεκινάει από τα οκτώ ευρώ όπως ανακαλύψαμε αργότερα…

Το νόμισμα της Κούβας είναι το κουκ και η ισοτιμία του είναι περίπου όσο αυτή του δολλαρίου. Η ανταλλαγή δολλαρίων υπόκειται σε φόρο 20% , έτσι ώστε να αποθαρρύνονται οι συναλλαγές με το αμερικάνικο νόμισμα. Αντίθετα για το ευρώ δεν υπάρχει πρόβλημα. Για τις εσωτερικές συναλλάγες υπάρχει διαφορετικό νόμισμα ,το οποίο αντιστοιχεί περίπου στο 1/25 αυτού που χρησιμοποιούν οι τουρίστες. Είναι φανερό ότι όσοι έχουν πρόσβαση στον τουρισμό έχουν και διαφορετική ποιότητα ζωής , όσο αυτή μπορεί να υπάρξει , σε σχέση με αυτούς που εξαρτώνται από το κράτος. Το τηλεφώνημα έγινε σε σταθερό τηλέφωνο , τα κινητά απαγορεύονταν και η διακαιολογία ήταν η καθυστέρηση της πτήσης. Έπειτα απο περίπου μιάμιση ώρα ήρθε ο οδηγός μας και επιτέλους η Αβάνα ήταν μπροστά μας.

Θα μέναμε στην συνοικία Miramar, ένα μέρος που μοιάζει με το Ψυχικό καθώς εκεί έχουν τις έδρες τους οι περισσότερες πρεσβείες των ξένων κρατών. Μεγάλοι δρόμοι, τεράστια σπίτια, αστυνομία παντού. Δεν είχαμε επιλέξει ξενοδοχείο αλλά σπίτι (Casas) ώστε δούμε πως ζουν οι Κουβανοί.

Miramar Αβάνα Κέντρο

Το κράτος δίνει την άδεια να νοικιάζονται κάποια δωμάτια σε μεγάλα σπίτια εισπράτοντας βέβαια και τους ανάλογους φόρους. Είχαμε κλείσει τέσσερα δωμάτια, κάθε ένα με το δικό του μπάνιο σε δύο διαφορετικά σπίτια. Φτάνοντας μας περίμενε η τρίτη έκπληξη. Όντας καθυστερημένοι τα δωμάτια είχαν δοθεί σε άλλους και εμείς στις δέκα το βράδυ δεν είχαμε που να μείνουμε! Οι ιδιοκτήτες το θεώρησαν φυσιολογικό(!) κι έκαναν να μπουν μέσα αλλά το κλίμα άλλαξε εντελώς όταν άκουσαν ότι είμασταν Έλληνες(!). Ζήτησαν συγνώμη και αμέσως άρχισαν τα τηλεφωνήματα σε φίλους προκειμένου να μας βρουν κατάλυμα. Το πρόβλημα λύθηκε σχετικά γρήγορα. Το σπίτι ήταν μια μεζονέτα η οποία στο ισόγειο διέθετε ένα υπνοδωμάτιο, μπάνιο, κουζίνα και καθιστικό και στον πάνω όροφο, τέσσερα υπνοδωμάτια το κάθε ένα με δικό του μπάνιο. Χτισμένη την δεκαετία του 60 ήταν πεντακάθαρη αλλά φαινόταν ότι χρόνος την βαραίνε όπως κάθε τι στην Κούβα. Η τηλεόραση, ασπρόμαυρη και με μόνο δύο κανάλια και το κόστος διαμονής 20 κουκ την βραδιά. Το επόμενο πρωί η ιδιοκτήτρια, μας περίμενε στην κουζίνα φτιάχνοντας μας πρωινό. Ψωμί, βούτυρο, αυγά με λουκάνικα, φρούτα, μαρμελάδα, καφέ και τσαι. Το κόστος, 5 κουκ ανά ημέρα. Καθώς είχαμε χάσει την κάμερα μας την προηγούμενη μέρα αναζητήσαμε μια κάρτα μνήμης για την μηχανή μας. Μας πήρε τρεις ώρες να βρούμε ενώ ακούσαμε από καταστηματάρχη φωτογραφείου ‘’Εδώ κανείς δεν αγοράζει φωτογραφικές μηχανές, πώς να έχουμε κάρτα μνήμης;’’

Στην συνέχεια την τιμητική τους είχαν οι υπέροχες αμμώδεις παραλίες της Αβάνας.Τα νερά της Καραιβικής ήταν αγριεμένα και αστυνομικοί με γκλομπ και σφυρίχτρες σε προειδοποιούσαν σφυρίζοντας αν έβλεπαν ότι απομακρυνόσουν. Η παραλία ήταν γεμάτη από Κουβανούς και κανείς δεν τολμούσε να τους αγνοήσει. Στην παραλία έπαιζαν διάφορες μπάντες, προσβλέποντας σε λίγα κουκ, ενώ στις καντίνες μπορούσες να δοκιμάσεις φρούτα, μπύρες, ντόπια αναψυκτικά και καρύδες τις οποίες εκείνη την στιγμή έκοβαν και σου έδιναν να γευτείς. Οι καντίνες επίσης σέρβιραν ψάρι,θαλασσινά, κοτόπουλο, μοσχάρι. Μια μερίδα αστακού κόστιζε 20 κουκ. Δεν δυσκολευτήκαμε να αποφασίσουμε…

Σειρά είχε η βόλτα στην πόλη. Περνώντας από την κεντρική λεωφόρο Malekom καταλήξαμε στο Καπιτώλιο, πρώην έδρα του κοινοβουλίου και μετά την Επανάσταση έδρα της Ακαδημίας Επιστημών της χώρας. Εντυπωσιακό ως κτήριο, διακοσμημένο με τοιχογραφίες και επιπλωμένο με έπιπλα εποχής. Από το σημείο εκέινο μετρώνται όλες οι αποστάσεις στην Κούβα ενώ στην είσοδό του δεσπόζει το 15 ύψους μέτρων και βάρους 49 τόνων άγαλμα της δημοκρατίας επενδεδυμένο με χρυσό 22 καρατίων.

Malekom Εργαστήριο πούρων Partagas

Το βράδυ γνωρίσαμε το ’’Floridita’’ ένα μυθικό μπαράκι , το οποίο αποκαλείται La cuna del daiqury υπονοώντας ότι από εκεί ξεκίνησε το περίφημο κοκτέιλ. Καλοντυμένος κόσμος ,ζωντανή μουσική, ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 60 και στην γωνία έναν τύπος να μας κοιτάζει. Το άγαλμα του Ερνστ Χεμινγουέι ακουμπάει σε μια γωνία της μπάρας περιμένοντας να σερβιριστεί.

Καπιτώλιο

Την επόμενη μέρα σειρά είχε μια ακόμη παραλία της Αβάνας και στην συνέχεια μια βόλτα στους δρόμους της πρωτεύουσας, γύρω από το Καπιτώλιο.Στον πίσω δρόμο υπάρχει το κατάστημα των περίφημων πούρων Partagas και βέβαια δεν παραλείψαμε να αγοράσουμε μερικές κασετίνες. Μπροστά από το Καπιτώλιο υπάρχουν μερικά καλά εστιατόρια, αλλά η αίσθηση του ότι η περιοχή έχει εγκαταληφθεί είναι διάχυτη. Σπασμένα παράθυρα,γκρεμισμένοι τοίχοι,μπουγάδες που κρέμονται στις προσόψεις σου έδιναν την βεβαιότητα ότι, ό,τιδήποτε μετά την Επανάσταση χαλάει δεν ξαναφτιάχνεται γιατί δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα , ούτε τα υλικά.

Την ίδια εικόνα συναντήσαμε και στην Malekom την παραλιάκη λεωφόρο με την απίθανη θέα. Στα στενά τα πράγματα ήταν χειρότερα. Η κίνηση στους δρόμους ελάχιστη και τα αυτοκίνητα όλα συλλεκτικά μοντέλα. Σαν σε παλιά Ελληνική ταινία…