Όταν η τηλεόραση μαγειρεύει…

Γυρίζετε σπίτι το απόγευμα και ανοίγετε την τηλεόραση για να χαλαρώσετε και σας τρέχουν τα σάλια! Μείνατε σπίτι το Σαββατοκύριακο και η ελληνική τηλεόραση για άλλη μια φορά… μαγειρεύει. Οι εκπομπές μαγειρικής είναι ίσως οι μόνες που «ανθούν» στην ελληνική τηλεόραση. Σε όλα τα κανάλια, γνωστοί σεφ ή άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι πάνω από μια κατσαρόλα και μας μαθαίνουν πώς μπορούμε να… παχύνουμε πιο εύκολα. Και όχι φυσικά γιατί το μαγείρεμα και το σπιτικό φαγητό μας προσφέρει περισσότερες θερμίδες, αλλά γιατί ο τρόπος που προβάλλεται μέσα από τις εκπομπές ή τις στήλες μαγειρικής στην τηλεόραση δεν βοηθάει στο να αλλάξουμε διατροφική συνείδηση. Και όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η μαγειρική και η τηλεόραση παίζουν ρόλο στις διατροφικές μας επιλογές, ή ακόμα και στην διατροφική μας εκπαίδευση.

Και για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ: Η συχνότητα που στις μαγειρικές εκπομπές προτείνεται μια συνταγή με ψάρι, όσπρια ή λαδερά (με την έννοια των φαγητών λαχανικών όπως το μπριάμ, όχι του φαγητού που «κολυμπάει» στο λάδι) είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις αντίστοιχες συνταγές για κρέας, κοτόπουλο, ζυμαρικά ή γλυκά. Όμως, αν δεν εκτίθεται ο τηλεθεατής – καταναλωτής σε εικόνες με γευστικές συνταγές που να περιέχουν ψάρι ή όσπρια στη συχνότητα που πρέπει να τα καταναλώνει μέσα στην εβδομάδα, πώς θα τον παροτρύνουμε να τα τρώει πιο συχνά; Ας μην ξεχνάμε ότι η σύσταση για κατανάλωση ψαριού και οσπρίων μέσα στην εβδομάδα είναι τουλάχιστον διπλάσια, συγκριτικά με τη σύσταση για κρέας. Μήπως, λοιπόν, η κατσαρόλα της τηλεόρασης πρέπει να αλλάξει περιεχόμενο;

Επίσης, αναρωτιέμαι συχνά γιατί πρέπει οι συνταγές στην τηλεόραση να είναι τόσο πλούσιες σε λιπαρά. Ακόμα κι αν μιλάμε για το τόσο θρεπτικό ελαιόλαδο, που πρέπει να είναι το βασικό προστιθέμενο έλαιο στο μαγείρεμα, καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι, όπως όλα τα έλαια, έχει περίπου 130 θερμίδες ανά κουταλιά. Είναι επιβεβαιωμένο: το φαγητό μπορεί να γίνει εξίσου νόστιμο και με φυσιολογική ποσότητα λαδιού! Δεν χρειάζεται να «κολυμπάει» σε αυτό. Λέμε «ναι» στο ελαιόλαδο, αλλά με μέτρο. Και μετά έχουμε την κυριαρχία της κρέμας γάλακτος… υπάρχει παντού, σε κάθε πιάτο, σε κάθε γλυκό. Σε κάποια φαγητά πράγματι χαρίζει ιδιαίτερη γεύση ή σε κάποια γλυκά είναι απαραίτητη, αλλά γιατί πρέπει να εμφανίζεται παντού; (ποτέ δεν το κατάλαβα) Ή γιατί δεν προβάλλεται από τους σεφ η light εκδοχή της, που έχει λιγότερα λιπαρά και θερμίδες, χωρίς να στερείται γεύσης; Με τόση κρέμα γάλακτος από τη δεκαετία του ’90, έχουν αλλάξει πλέον οι γευστικοί μας κάλυκες, και έχουμε χάσει την απόλαυση των λιτών, κλασικών, όμορφων γεύσεων.

Και για να ξεκαθαρίσω την προσωπική μου άποψη: Δεν είμαι κατά της απόλαυσης που μας δίνει το φαγητό και σίγουρα δεν είμαι κατά του μαγειρέματος. Ούτε, φυσικά, υπερ της δαιμονοποίησης οποιουδήποτε τροφίμου ή φαγητού! Κάθε άλλο! Θεωρώ ότι το φαγητό, πέρα από ανάγκη, μας κάνει πιο χαρούμενους, μας δένει γύρω από ένα τραπέζι, μας προσφέρει ευχάριστες στιγμές γενικά. Απλά, υποστηρίζω ότι εφόσον η τηλεόραση, καλώς ή κακώς, παίζει ρόλο στη διατροφική μας εκπαίδευση και στις τελικές μας επιλογές, γιατί να μην την εκμεταλευτούμε σωστά, και μέσα από τις δεκάδες εκπομπές μαγειρικής να περνάμε τα σωστά διατροφικά μηνύματα;